قوله تعالى: و منْ یبْتغ غیْر الْإسْلام دینا و هر که جز از اسلام دینى جوید، فلنْ یقْبل منْه به نپذیرند از وى، و هو فی الْآخرة من الْخاسرین (۸۵) و وى در آن جهان از زیان کارانست.
کیْف یهْدی الله قوْما چون راه نماید و به راه آرد خداى قومى را، کفروا بعْد إیمانهمْ که کافر شدند پس از ایمان خویش، و شهدوا أن الرسول حق و پس از آن که گواهى داده بودند که رسول حق است و جاءهم الْبینات و با ایشان آمد پیغامها و نشانهاى روشن، و الله لا یهْدی الْقوْم الظالمین (۸۶) و الله راهنماى قوم بیدادگران نیست.
أولئک جزاوهمْ ایشان آنند که پاداش ایشان آنست، أن علیْهمْ لعْنة الله که لعنت خداى و راندن او بر ایشان است، و الْملائکة و الناس أجْمعین (۸۷) و لعنت فریشتگان و مردمان همه.
خالدین فیها جاودان در آن آتشاند، لا یخفف عنْهم الْعذاب عذاب از ایشان هیچ سبک نکنند، و لا همْ ینْظرون (۸۸) و نه ببخشائش در ایشان نگرند.
إلا الذین تابوا مگر ایشان که باز آمدند و توبه کردند، منْ بعْد ذلک پس آنکه از دین برگشته بودند، و أصْلحوا و باصلاح آرند تباه خویش و نیک کنند کردار خویش، فإن الله غفور رحیم (۸۹) که الله آمرزگارست و مهربان.
إن الذین کفروا بعْد إیمانهمْ ایشان که کافر شدند پس از ایمان خویش، ثم ازْدادوا کفْرا و آن گه بر کفر بپائیدند و بیفزودند، لنْ تقْبل توْبتهمْ توبه ایشان نپذیرند، و أولئک هم الضالون (۹۰) و ایشان بیراهانند و گمشدگان از راه.
إن الذین کفروا ایشان که کافر شدند، و ماتوا و همْ کفار و بمردند بر کفر خویش، فلنْ یقْبل منْ أحدهمْ نپذیرند فردا از یکى از ایشان، ملْء الْأرْض ذهبا پرى همه روى زمین زر و لو افْتدى به که خویشتن بآن از عذاب باز خرد، أولئک لهمْ عذاب ألیم ایشان آنند که ایشان راست عذابى دردنماى، و ما لهمْ منْ ناصرین (۹۱) و ایشان را هیچ یارى ده و شفاعت کننده نه.